Ik ben in november 2016 naar het onwijs mooie Nieuw-Zeeland gereisd. Mijn reis was ongelofelijk en ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier 4 weken heb mogen rondreizen met zoveel leuke, inspirerende en lieve mensen. De tijd is omgevlogen. Ik wil je in dit blog een idee geven hoe mijn reis is gegaan, wat heb ik meegemaakt en gezien ? Waar ben ik tegenaan gelopen en hoe heb ik dit opgelost ? en mijn fysieke en mentale groei delen.
Vertrek
Op 7 november 2016 was het eindelijk zo ver. Mijn reis naar Nieuw-Zeeland ging beginnen. Op naar een nieuw avontuur. Alles ingepakt en dubbel gecheckt. Ik moet twee keer overstappen. Eerst van Amsterdam – Dubai, daarna Dubai – Sydney en als laatste Sydney - Auckland lees; 30,5 uur om precies te zijn. Zonder verwachtingen stap ik het vliegtuig in. Ik laat alles over me heen komen, ik ga de uitdagingen aan en beloof mezelf oprecht te gaan genieten van deze reis en uit mijn comfortzone te stappen.
Tijd in Nieuw-Zeeland
Na twee dagen vliegen kom ik eindelijk aan in het warme Auckland. Ik meld me bij de balie van het hostel en krijg een sleutel waar al drie andere meiden van de groep aanwezig zijn. Vanavond ontmoet ik de rest van mijn groepsgenoten. Het blijkt dat de Engelse en de Duitsers in grotere getallen aanwezig zijn lees; ook de hoeveelheid meiden 16 meiden in een groep van 20- en het voor mij definitief is om een maand lang Engels te spreken. Onze CEO is Mark en een onwijs leuke en spontane jongeman. We besluiten met z’n allen te gaan uiteten en daarna een aantal drankjes te doen om elkaar beter te leren kennen. De dagen die hierna volgen bestaan uit busritten, verschillende activiteiten, elkaar leren kennen, een heleboel verschillende indrukken en veel buiten de deur eten – wat voor mij niet altijd even makkelijk is-. In mijn hoofd tolt het, zoveel verschillende gedachte en indrukken wat ik moet verwerken en mijn ogen weten niet waar ze moeten kijken. De natuur, de steden, de mensen alles is zo anders, zo mooi en onbeschrijfelijk. Het gevoel hier te kunnen zijn doet me beseffen dat er zoveel meer is in het leven dan alleen maar te willen streven naar perfectie, te willen streven naar het perfecte lichaam of persoon.
In het Noordereiland blijven we negen dagen, hierna vertrekken we met de boot naar het Zuidereiland. We verblijven twee dagen in het nationaal park Abel Tasman. Hier regent het zelden, dus eindelijk genieten van de warme zon. In de ochtend wandelen we zo’n 16-20 km door de mooie natuur, langs het strand en diverse kleine watervallen. Het is onmogelijk om alles in je op te nemen en ik kijk dan ook me ogen uit. Halverwege nemen we een pauze bij the three Apple Bay. Dit is overigens de mooiste baai van heel Abel Tasman. Waarvan ik dacht ‘even een pauze’ blijkt al gauw een uur te zijn geworden. Weer aangekomen op ‘ons kamp’ – hele kleine hutjes, veel groen en een toilet buiten- fris ik me op en besluit samen met een ander meisje te genieten van de rest van de dag. Dit hebben we ook echt verdient na de wandeling. S ’Avonds blijkt dat ik die dag ook nog Skydive heb, ik was totaal perplex. Zo snel als ik kon pakte ik een trui, andere schoenen en geld, want we waren weer eens te laat, door mij, – ik dacht dat het op een andere dag was.- Maar wat is dat gaaf zeg! Het uitzicht en de beleving is onbeschrijfelijk. Het is elke cent waard geweest. Iets wat zeker buiten mijn comfortzone lag.
Na deze twee dagen staat het nationaal park Franz Josefs op de planning. Hier heb ik voor het eerst een gletsjer mogen bewonderen, Belgen ontmoet –eindelijk praten in mijn eigen taal! -, met een paar meiden gelift langs de weg, gewandeld en quadbike gereden. Dat laatste was ook onwijs leuk. Lekker scheuren door de modder, het water, over stenen en tussen diverse planten. Met een heerlijk zonnetje en een ontzettend mooi uitzicht. Dit was overigens ook de enige plek waar je op twee verschillende platen kon staan die ervoor zorgen dat de bergen steeds verder geduwd worden.
In Queenstown hebben we voor het eerst vrije tijd, dus dat betekend souvenirs kopen en wat langer slapen. Queenstown is een leuke kleine stad, waar je mooi kunt wandelen en kleine winkeltjes hebt. Wat me opvalt is dat de mensen overal even aardig, gastvrij en relaxt zijn, alleen daarom zou ik er al willen wonen. Met een paar meiden heb ik de lunge gedaan en zijn we met een kabelbaan omhoog gegaan voor het uitzicht. Je ziet dan het grote meer liggen, met de besneeuwde bergen, wolken en de stad zelf beneden. Dit uitzicht leek net een foto of een schilderij. Ik kon met mijn eigen ogen niet geloven dat dit echt was. In Wedderburn stond er een mountainbike rit van 40 km op de planning. Mijn billen had ik aan het eind van de rit niet meer, maar de omgeving was prachtig. Dwars door de natuur, de weilanden, langs kleine meertjes en tussen de bergen. Ondanks de pijn heb ik genoten.
Ik heb de meest geweldige en prachtige vier weken gehad. Met alles boven mijn verwachtingen. De accommodaties waren heel diverse van het slapen op een boot tot aan een lodge in the middle of nowhere, tot aan een strandhuis en een hostel in de stad. Ik heb nieuwe vriendschappen gesloten, veel geleerd en me onwijs thuis gevoeld in dit land. Geen zorgen, geen druk, even tot rust komen, alles van de afgelopen tijd verwerken, nieuwe herinneringen maken en het allermooiste gevoel, ik voelde me voor het eerst echt mezelf, even helemaal vrij en echt thuis.
Terugkomst & Leerpunten
Tijdens mijn reis ben ik ook mijn eetstoornis nog regelmatig tegengekomen. Ook op punten waarvan ik dacht dat het goed zat. Hier kan ik nu thuis verder mee aan de slag. Het heeft ook weer mijn ogen geopend hoe eenzijdig ik qua voeding eet. Maar tijdens mijn reis heb ik gemerkt dat het helemaal niets uitmaakt of ik nu couscous of witte rijst eet, ik kom niet kilo’s aan en mijn lichaam reageert heel normaal.
Hieronder staan de drie punten waar ik het meest moeite mee had met een korte toelichting.
- Bij wateractiviteiten; kajakken, duiken, surfen. Bij het surfen viel het gelukkig mee, maar bij de andere twee had ik er wel meer moeite mee. Je bevind je in een groep met allemaal verschillende mensen en verschillende lichaamsvormen, maar mijn gedachtes zeggen alleen maar; je bent de dikste, anderen oordelen over je etc. Uiteindelijk heb ik wel alles gedaan, ondanks dat het me moeite koste en ik het lastig vond, maar ook hier leer ik van. Door deze uitdagingen aan te blijven gaan werd het uiteindelijk makkelijker en kon ik me er beter bij neerleggen.
- Bij het mountainbiken en wandelen; Hierbij merkte ik dat mijn negatieve gedachtes en de tweestrijd in mijn hoofd over voeding, afvallen en de bewegingsdrang weer naar bovenkwamen. Deze gevoelens waren een stuk heftiger tijdens het mountainbiken dan bij het wandelen. Mijn hele lijf deed zeer, het was een rit van vier uur met een korte tussenstop en iedereen kon op zijn of haar eigen tempo fietsen. Hier wilde ik presteren. In mijn hoofd begonnen de gedachtes de overhand te nemen. Met name; weinig eten en veel bewegen zodat je afvalt, geen pauze en doorbijten. Pijn is fijn en goed. Aan het eind kun je trots zijn als je bij de hoofdgroep zit. Ik kwam dan ook dood moe aan bij ons huis in Wedderburn.
- Tijdens de eetmomenten: met name bij het uiteten vond ik het heel erg lastig. Ik eet veganistisch omdat dit beter is voor mijn lichaam. Ik was vooral aangewezen op salades, maar wanneer er alleen pizza, hamburgers of andere producten waren die ik thuis nooit eet raakte ik lichtelijk in paniek. Hier spookten in het begin een hoop negatieve gedachtes rond in mijn hoofd. Hierin heb ik mezelf echt toe moeten spreken in gedachte, het positieve tegenover het negatieve. Het heeft wel geholpen, ook omdat ik afleiding had door verschillende gesprekken en niet alleen hoefde te eten.
Ik had drie jaar geleden nooit verwacht dat ik in staat zou zijn om deze reis te maken. In deze drie jaar tijd heb ik zoveel geleerd, over mezelf, het leven en mijn eetstoornis, dat het nu pas tot me doordringt waar het echt om draait. Weet ik wat ik belangrijk vind, wat ik met mijn leven wil doen en ontdek ik steeds meer wie ik echt ben, waar ik gelukkig van wordt en voldoening uithaal.
Nu ik terug ben uit Nieuw-Zeeland is mijn gevoel bevestigd en zijn mijn twijfels weggenomen. Er zijn geen woorden voor die kunnen omschrijven hoe mooi dit land is. Het is zo verschillend en het heeft iets magisch. Je moet dat met je eigen ogen zien, met je gevoel voelen en met je gedachte zo goed mogelijk proberen op te nemen. Ik durf nu te zeggen dat ik trots ben op wat ik heb bereikt in de afgelopen drie jaar. Dat ik nu de kracht, de moed en het doorzettingsvermogen bezit om het onmogelijke mogelijk te maken, mijn dromen en doelen te verwezenlijken, te durven kiezen voor mezelf en weer oprecht te durven genieten van wat de wereld te bieden heeft.
Liefs, Marieke