Ieder mens krijgt er mee te maken. Ieder mens ervaart verdriet en pijn in deze periode. Ieder mens verwerkt het op z’n eigen manier maar doorleeft hetzelfde proces. Zo ook ik. Ik weet het nog als de dag van gisteren. In begin februari 2017 was ik een weekend in Disneyland met de familie en kreeg ik het bericht. Van vrolijk naar verdriet, stilte en ongeloof.
De klap
Onverwachts kreeg ik een bericht. Ik heb het wel vier keer over gelezen om het daadwerkelijk door te laten dringen. Het kan toch niet zo zijn ? Ik sprak haar donderdag nog. De gedachte in mijn hoofd worden chaos. Heeft ze het aan voelen komen ? Was ze van de week al afscheidt aan het nemen ? Wist ze dat dit haar laatste bericht was ? Het ergste vind ik het nog voor haar ouders en haar kinderen. Ze had ze zo graag zien opgroeien, alleen nu moeten ze dat doen zonder haar.
Een aantal minuten heb ik zo aan tafel gezeten, in het restaurant tussen mijn eigen familie. Shit, dit had mij ook kunnen gebeuren. Aan de andere kant weet ik dat het voor haar beter is. Ze heeft hard gevochten tegen dat monster in haar hoofd. Haar lichaam kon het niet meer aan hoe graag ze het ook wilde. Ik gun haar de rust en de stilte en ik hoop dat ze van zichzelf kan houden zoals ieder ander dat van haar doet.
Mijn gevoel
En daar steekt de eetstoornis de kop op. Het masker gaat op, mijn gevoel gaat op slot en verdwijnt naar de achtergrond. Het mag er niet zijn, pas als ik weer thuis ben. De brok in mijn keel en het nare onderbuik gevoel blijft, maar dat valt te handelen. De gedachte spoken door mijn hoofd, maar ik geef er niet aan toe. Dat wil ik niet. Niet nu.
Wanneer ik thuis kom en de envelop openmaak komen de eerste echte tranen en besef ik pas echt dat ze er niet meer is. Geen mail en telefoon meer, geen gelach en gehuil. Ik kan me eraan toegeven en laat het gaan. Ik merk dat oude gewoontes weer naar boven komen. Ik ervaar dezelfde gevoelens, als tijdens het overlijden van mijn opa. Tegelijkertijd ben ik bang. Bang dat de eetstoornis weer sterker naar bovenkomt omdat ik niet goed weet hoe ik met al deze gevoelens om moet gaan. Alles voelt zo onwerkelijk, alsof het een droom is waaruit ik niet wakker word.
Je crematie was liefdevol, mooi en bescheiden. Het vertaalde jou als persoon.
Ik besefte me dat het ook zo met mij had kunnen aflopen. Hoe ziek ik eigenlijk was en wat ik nu al heb bereikt. Ik weet dat ik meer zou moeten praten over mijn gevoel, maar het blijft lastig. Het heeft tijd nodig om dit een plek te geven, dat weet ik van opa. Alleen moet ik het dit keer op een goede en gezonde manier doen, mezelf niet verliezen in het niet eten en het overmatig sporten. Mezelf uit de negatieve spiraal halen en weer positief blijven denken. Het masker afzetten en het gevoel toelaten in plaats van het masker op te zetten en het gevoel op te kroppen. Maar hoe doe ik dat ?
Door dit blog te schrijven krijg ik meer rust in m’n hoofd. Het creëert overzicht tussen die duizenden gedachtes. Ik sta bewust stil bij mijn gevoel, ik laat het er zijn want dat mag. Dat is iets wat jij mij altijd op het hart hebt gedrukt. Wat ik van jou heb geleerd en nog zoveel meer.
Lieve L,
onze ziekte heeft ons niet alleen bij elkaar gebracht maar ons ook uit elkaar gehaald. Mijn beloftes aan jou zal ik nakomen. Ik zal aan mezelf blijven werken. Leven zoals we het ons hadden voorgesteld. De wereld zien zoals wij die voor ogen hadden. Ik wil dat je trots op me kunt blijven en Ik ben je zo dankbaar voor alles. Nu heb je rust en kun je daarboven genieten van het leven waar je van hebt gedroomd.
Wat ik jullie mee zou willen geven is, laat het gevoel er zijn en rouw op jou manier. Er is geen goed of fout. Laat het er zijn en geef het de tijd. Niet alleen ik maar ook jij kunt het een plek geven.
Liefs, Marieke