Ik staar naar het meisje in de spiegel. Haar uitdrukking is somber, haar blik is koud en kil en haar ogen zijn gevuld met tranen. Wanneer ik haar in de ogen kijk zie ik een leegte, pijn en verdriet.
Het meisje staart terug en er rolt een traan over haar wang. Ze lijkt er niet met haar aandacht bij te zijn. Het is alsof ze in een andere wereld is, in haar eigen wereld. In haar hoofd is het een chaos van duizenden gedachte. Gedachte die niemand weet, die niemand hoort en niemand zal begrijpen.
Ze voelt zich alleen, gebroken. Ze voelt pijn, verdient en walging. Walging van zichzelf. Ze voelt zich zwak. Zwak omdat ze het niet alleen kan, het gevoel van falen steekt op. Ze heeft hulp nodig, maar schaamt zich om deze te vragen. Ze schaamt zich voor haar gedachten.
Ze is bang. Bang dat mensen haar raar en vreemd gaan vinden. Bang voor de reacties en oordelen van anderen. Bang voor haar eigen reactie wanneer ze de woorden en zinnen uitspreekt die samen haar gedachte vormen. Bang voor wat ze onder ogen moet komen wanneer ze beseft dat haar gedachte niet meer alleen van haar zijn, wanneer ze deze uit zal spreken. Ze is bang voor haar toekomst, want deze ziet ze niet voor zich. Ze is bang dat ze haar kracht en de hoop is verloren en er geen uitweg meer is.
Ze is hard voor zichzelf, vertrouwt niemand meer en draagt verschillende maskers. De muur die ze heeft opgebouwd wordt alleen maar hoger en hoger, en is moeilijk af te breken.
Ergens gaande weg is ze zichzelf verloren. De duisternis heeft haar ingehaald, het zwarte gat heeft haar steeds verder meegezogen de diepte in.
Ik staar nog steeds naar het meisje in de spiegel. En zij staart terug.
Er rollen tranen over haar wangen met nog steeds die even sombere en kille blik staart ze me aan. Ze veegt met haar vingers de tranen van haar wang. Op dit moment besef ik dat ik het meisje in de spiegel ben met die lege ogen, koude blik en tranen over haar wangen...